Gdy ponad rok temu z drżeniem serca i niesamowitym podekscytowaniem, szedłem na pierwsze spotkanie, z moją przyszłą GRH, traktowałem to, jako coś czego warto spróbować i zobaczyć co z tego wyjdzie. No, przyznać należy, że wyszło z tego coś bardzo fajnego, bo ponad rok już w tym siedzę i im głębiej w to wchodzę, tym bardziej zafascynowanie moje wzrasta. Dzięki dołączeniu do mojej GRH odkryłem piękny kawałek historii i kultury! Ale dziś nie o tym. Nie o moim zainteresowaniu Słowianami ich kulturą itd., ale o tym co umożliwia nam odtwórstwo.

Według mnie najpiękniejszą rzeczą jaką daje nam reko to…  umiejętności na ogól nie spotykane dziś u zwykłych śmiertelników. Dzięki odtwarzaniu historii możemy przecież nauczyć się rzeczy, które albo są wykonywane przez naprawdę nielicznych, albo prawie w ogóle się o nich nie pamięta.

Dajmy na to mój fach – łucznictwo. Oczywiście jest to sport do dziś. Występuje na olimpiadach, strzela się rekreacyjnie, etc., ale jednak ma ten pierwiastek historyczności i swoistej patyny. Jest na tyle niszowy, że zwykły Kowalski raczej z łuku strzelać nie potrafi, a i sam się nie nauczy. Żeby się nauczyć potrzeba kogoś kto już umie to robić. Rzec można mistrza. Czy nie jest to piękne, że ktoś nas uczy, przekazuje nam wiedzę, tak jak niegdyś to było? Czy nie jest to piękne, gdy widzimy, że władanie tą groźną kiedyś bronią idzie nam coraz lepiej i już po jakimś czasie, gdy jesteśmy już na jakimś poziomie, czy nie magicznym jest fakt, że większość ludzi nie potrafi się posłużyć tą bronią tak jak my? Mamy tą wyjątkową umiejętność.

Teraz weźmy rzemieślników. Ci ludzie mają unikatowe, rzadko spotykane umiejętności. Kto dziś potrafi zrobić krajkę? Kto dziś potrafi stworzyć kaletkę? Kto dziś potrafi wykuć miecz? Nieduże grono odtwórców-rzemieślników. Czyż nie jest to piękne?

Najpiękniejsze jest to, że poprzez reko uczymy się zawodów, nabywamy umiejętności, których większość nie posiada. Jest to magiczne, niesamowite, że potrafimy zrobić coś co jest nieosiągalne dla innych! Czyż nie jest to piękne?